اگر از تو آواز مرگی ساخته‏ام که هر وقت در کوچه‏مان آوازت بلند می‏شود،

 همه از هم می‏پرسند «چه کس مرده است؟»

 چه غفلت بزرگی که می‏پنداریم خدا تو را برای مردگان ما نازل کرده است. 

قرآن! من شرمنده‏ی توام :

اگر تو را از یک نسخه‏ی عملی به یک افسانه‏ی موزه ‏نشین مبدل کرده‏ام. 

یکی ذوق می‏کند که تو را بر روی برنج نوشته،‌ یکی ذوق می‏کند که تو را فرش کرده،

‌ یکی ذوق می‏کند که تو را با طلا نوشته، ‌یکی به خود می‏بالد که تو را در کوچک‏ترین قطع

ممکن منتشر کرده و… آیا واقعاًخدا تو را فرستاده تا موزه‏ سازی کنیم؟ 

قرآن! من شرمنده‏ی توام:

 اگر حتی آنان که تو را می‏خوانند و تو را می‏شنوند،‌ آن‏چنان به پایت می‏نشینند

که خلایق به پای موسیقی‏های روزمره می‏نشینند...

اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند، مستمعین فریاد می‏زنند «احسنت…!»

گویی مسابقه‏ی نفس است… 

قرآن!‌ من شرمنده‏ی توام:

اگر به یک فستیوال مبدل شده‏ای؛ حفظ کردن تو با شماره‏ی صفحه. 

‌خواندن تو آز آخر به اول،‌ یک معرفت است یا یک رکوردگیری؟

 ای کاش آنان که تو را حفظ کرده‏اند، ‌حفظ کنی، تا این ‏چنین تو را اسباب مسابقات هوش نکنند. 

خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو؛ 

آنان که وقتی تورامی‏خوانندچنان حظ می‏کنند،‌ گویی قرآن همین الان به ایشان نازل شده است. 

آن‏چه ما با قرآن کرده‏ایم تنها بخشی از اسلام است که به صلیب جهالت کشیدیم. 

 شهید  دکتر شریعتی 

بر فراز همه ی شعرها و عشق ها،

همه ی فهم ها و حرفها چرخ می خورم.

دلم حلقوم تشنه ای است در زیر باران بهارینی

که از غیب بر زمین فرو میکوبد،

می بارد و می بارد.

هر قطره ای کلمه ای.

چه زلال!

چه خوب!

شهید دکتر شریعتی  

یکتایی در "زیستن"،

یکتایی  در "بودن" ،

یکتایی در "عشق"!

شهید دکتر شریعتی 

من از تو برای طلوع،بی تاب ترم.

بگذار اين مذهب جادو،در روشنی بميرد،

تا "مذهب وحی" را ببينيم.

چهره "علی" در روشنايی،زيبا و خدايی است.

به توومن - بی مذهب و مذهبی - هردو،

علی را در تاريکی نشان داده اند.

شهيد دکتر شريعتی  

آن جا که هستی پايان می يابد،

او ادامه ميدهد.

شهيد دکتر شريعتی 

تاهمه ي "يقين" هايي را که در من نقش کرده اند،بسوزد.

وآن گاه از پس توده ي اين خاکستر،

لبخند مهراوه بر لب هاي صبح يقيني،

شسته از هر غبار،طلوع کند.

*   *   *   *   *

خدايا،به من زيستني عطاکن،

که در لحظه ي مرگ،

بر بي ثمري لحظه اي که براي زيستن گذشته است،

حسرت نخورم.

ومردنی عطا کن،

که بر بيهودگي اش،سوگوارنباشم.

بگذار تا آن را من،خود انتخاب کنم،

اما آن چنان که تو دوست داري.

"چگونه زيستن" راتو به من بياموز،

"چگونه مردن" را خود خواهم آموخت!

شهيد دکتر شريعتی  

دکتر علی شريعتي  

هرلحظه دردي سربر مي دارد

وهرلحظه نيازي از اعماق مجهول روح پنهان ورنجور ماجوش مي کند.

اين ها برسينه مي ريزندوراه فراري نمي يابند.

مگر اين قفس کوچک استخواني،

گنجايشش چه اندازه است؟

دکتر علی شريعتي  

آزادي،

در دامن اسارت مي زايد،

در زنجير رشد مي کند،

از ستم تغذيه مي کند،

با غضب بيدار مي شود.....

هاي،اين سرنوشت آزادي است!

دکتر علی شريعتي   

که در این لحظه چه می کشم؟ چه حالی دارم؟

چقدر زنده نبودن خوب است،خوب.

خوب،خوب،خوب،خوب،خوب،خوب،

خوب،خوب،خوب،خوب،خوب

khoub ، khuob ، khoub

چه شب خوبی است امشب!

کبوتران معصوم، چشم به راه بازگشت اویند.

اگر بر نگردد،آن ها بی آب و دانه می مانند.

سراسیمه می شوند.

غمگین می شوند...

ای کبوتران من،

که بر سر برج عاشقی آشیان دارید،

فردا همراه با نخستین پیک خورشید بامدادی،

به سوی شما پرواز می کنم.

دکتر شریعتی

دلی که عشق ندارد و به عشق نیاز دارد،

آدمی را همواره در پی گم شده اش،

ملتهبانه به هر سو می کشاند.

خدا ، آزادی ، هنر و دوست، در بیابان طلب

بر سر راهش منتظرند تا وی کوزه ی خالی خویش را

از آب کدامین چشمه پر خواهد کرد؟؟؟

اي گوش هايي که تنها گفتن هاي کلمه دار را مي شنويد،

پس از اين جز سکوت،سخني نخواهم گفت.

وشما

اي چشم هايي که تنها صفحات سياه را مي خوانيد،

پس از اين، جز سطور سپيد نخواهم نوشت.

و شما

اي کساني که هرگاه حضور دارم بيش ترم تا آن گاه که غايبم،

پس از اين مرا    کم تر   خواهيد ديد.

  دکتر شريعتی  

وقتی که دیگر نبود

من به بودنش نیازمند شدم.

وقتی که دیگر رفت

من به انتظار آمدنش نشستم.

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد

من او را دوست داشتم.

وقتی او تمام کرد

من شروع کردم.

وقتی او تمام شد

من آغاز شدم.

و چه سخت است.

تنها متولد شدن

مثل تنها زندگی کردن است،

مثل تنها مردن !

«دکتر علی شریعتی»

سپيده پنجره را شست.

نسيم سرد برخاست.

آه صبح شد.

شب رفت و ديشب شد.

فردا آمد و امروز شد.

 شهید دکتر شريعتی   

عشق تنهاکار بي چراي عالم است،

چه،آفرينش بدان پايان مي گيرد.

معشوق من چنان لطيف است،

که خود را به«بودن» نيالوده است،

که اگر جامه ي وجود بر تن مي کرد،

نه معشوق من نبود.